Udar mózgu według Światowej Organizacji Zdrowia stanowi drugą przyczynę zgonów na świecie, które występują u osób powyżej 40 lat. Udary mózgu dzielą się ze względu na przyczynę występowania na udary niedokrwienne i udary krwotoczne. Te pierwsze występuję w aż 75% przypadków.
Największym czynnikiem ryzyka udarów mózgu jest wiek. Wraz z nim pogarsza się elastyczność naczyń, a nasz styl życia, brak ruchu, używki, niezdrowa dieta powodują, że w naczyniach odkłada się blaszka miażdżycowa. To sprawia, że okno naczynia może ulegać zamykaniu i przez naczynie zaczyna docierać coraz mniej krwi z tlenem transportowanej do mózgu. Gdy jakiś obszar mózgu przestaje otrzymywać wystarczającą ilość tlenu – obumiera. Wówczas mamy do czynienia z udarem niedokrwiennym mózgu.
Objawy udaru są dość wyraźne: pacjent zaczyna się słaniać, ma problem z mówieniem, możemy zaobserwować u niego wykrzywienie twarzy, odczuwa ból głowy, ma problemy z utrzymaniem równowagi, traci świadomość, odczuwa jednostronny paraliż ciała.
Co powinniśmy zrobić będąc świadkiem takich objawów?
Po pierwsze jak najszybciej należy wezwać pogotowie. Im szybciej pacjent trafi na oddział udarowy tym lepsze ma rokowania i szansę na powrót do pełnej sprawności po pobycie w szpitalu i przejścia rehabilitacji. Jeżeli sytuacja ma miejsce w pomieszczeniu, otwórzmy okna, ułóżmy chorego w bezpiecznej bocznej pozycji. W razie, jeśli zaobserwujemy, że chory przestaje oddychać, należy przeprowadzić masaż serca i sztuczne oddychanie do czasu przyjazdu pogotowia ratunkowego.
Jak wygląda życie po udarze?
Pierwszy etap po udarze polega na ustabilizowaniu pacjenta i podstawowych parametrów życiowych w szpitalu. Już na tym etapie pacjenci są również poddawani rehabilitacji – głównie masażom i ruchom kończyn oraz zapobieganiu powstawaniu odleżyn. Długość tego etapu jak i kolejnych uzależniona jest mocno od rozległości udaru i skali uszkodzenia mózgu, a także obszarów mózgu odpowiedzialnych za różne procesy i funkcje życiowe.
W kolejnym etapie chory poddawany jest rehabilitacji i zabiegom fizjoterapeutycznym i rozpoczyna walkę o powrót do samodzielności i możliwie normalnego życia i funkcjonowania bez stałej opieki.
Wsparcie chorego w powrocie do zdrowia po udarze jest niezwykle ważne. Chory z dnia na dzień staje się w pełni zależny od innych. Potrzebuje też często motywowania w walce o powrót do sprawności.
Bardzo często bywa, że powrót do pełnej sprawności nie jest i nie będzie już nigdy możliwy, dlatego tym bardziej opieka psychologiczna i wsparcie bliskich jest potrzebne, aby chory możliwie łagodnie pogodził się ze swoją nową sytuacją i nauczył się ją zaakceptować.
Materiał partnera
